Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ


Είναι πολλοί Έλληνες και Απόδημοι αδελφοί μας οι οποίοι κάθε έτος προσέρχονται στα Ιεροσόλυμα για να δουν και ακουμπήσουν το Άγιο Φως που κρατάν στα χέρια τους, του οποίου η φλόγα δεν τους καίει. 

Το Άγιο Φως συμβολίζει αλλά και υπενθυμίζει με θαυματουργικό τρόπο την Ανάσταση του Χριστού. Είναι ένα Θεόσταλτο θαύμα δια μέσου των αιώνων από το Φως του κόσμου, που είναι ο Χριστός, για τον κόσμο. Η επιστήμη δεν έχει την δυνατότητα να εξηγήσει αυτό το μεγάλο θαύμα και αυτή την φορά προς τιμή της δεν τόλμησε να αποφανθεί ούτε θεωρητικά.

Το Άγιο Φως θα φωτίζει τον κόσμο έως την αιωνιότητα και οι άνθρωποι αισθάνονται την παρουσία του Θεού ανάμεσά τους. Αυτό ακριβώς το Άγιο Φως να φωτίζει όλη την ανθρωπότητα για ένα καλύτερο αύριο.

Σε ένα αληθινό θαύμα άλλωστε πως να αποφανθεί η επιστήμη; Όμως το Apodimos.com απαντώντας σε μια Τηλεοπτική Εκπομπή ελληνικού καναλιού που αφορούσε το Άγιο Φως, στην οποία γινόταν λόγος για ύπαρξης χημικών ουσιών οι οποίες ανάβουν μόνες τους, την οποία είδε όλος Απόδημος Ελληνισμός, θα γνωρίσουμε τα πιο κάτω όσον αφορά το Άγιο Φως.

·          την τελετή του Αγίου Φωτός

·          το Αγιο Φως να διασχίζει όλα τα μέρη του Πανίερου Ναού της Αναστάσεως

·          μια μπάλα φωτός διέσχισε το πλήθος και πήγε και άναψε την λαμπάδα ενός ηλικιωμένου ανθρώπου

Για αυτό το λόγο θα παρουσιάσουμε στους πολυπληθείς επισκέπτες και αναγνώστες μας τα πιο κάτω όσον αφορά το Άγιο Φως .

Γνωρίζουμε σε όλους σας αγαπητοί αναγνώστες μας , ότι είναι παραδεκτό ότι το Άγιο Φως συμβολίζει αλλά και υπενθυμίζει με θαυματουργικό τρόπο την Ανάσταση του Χριστού πριν όμως την Ανάσταση και Ανάληψη , υπήρξε και το οδήγημα του Χριστού προς το Πάθος και την Σταύρωση και τα οποία είναι αλληλένδετα διότι είναι μια απόδειξη της αγάπης προς όλο τον κόσμο, του Θεού της Αγάπης.

Μέσα από την φωτογραφική ξενάγησημέσα από τις πιο κάτω φωτογραφίες θα αισθανθείτε στην παρούσα κατάσταση που υπάρχει στον Ναό της Αναστάσεως:

 
Είσοδος του Ναού Αναστάσεως    Η Αγία Πόρτα

  
Ναός της Αναστάσεως        Η Αγία Αποκαθήλωση

Ναός της Αναστάσεως       Το ΄Αγιο Κουβούκλιο
  
Ναός της Αναστάσεως       Ο Γολγοθάς

Ναός της Αναστάσεως     Γολγοθάς λεπτομέρεια
    
Ναός της Αναστάσεως     Το Παρεκκλήσι του Αδάμ

Ναός της Αναστάσεως       Παρεκκλήσι του Ακάνθινου Στεφάνου

Ναός της Αναστάσεως , Παρεκκλήσι της Αγίας Ελένης και Σπήλαιο εύρεσης του Τιμίου Σταυρού

Ναός της Αναστάσεως Παρεκκλήσι «Διεμερίσαντο τα Ιμάτια μου»

Ναός της Αναστάσεως Παρεκκλήσι των Κλαπών

Ναός της Αναστάσεως Παρεκκλήσι «Μη μου Άπτου»

  
Γενικά για  το Άγιο Φως

Μόνο ο Ελληνορθόδοξος Πατριάρχης έχει το προνόμιο και την εξουσία να βγάζει το Άγιο Φως.
  

Η Ιστορία του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου Ιεροσολύμων

Πριν όμως αναφερθούμε στο Άγιο Φως θα παραθέσουμε ορισμένα ιστορικά στοιχεία που αφορούν το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και την Ιστορία του. Η ιστορία του Πατριαρχείου ξεκινά από την πρώτη χριστιανική κοινότητα στα Ιεροσόλυμα στα χρόνια των Αποστόλων. Η Εκκλησία και η Επισκοπή των Ιεροσολύμων ήταν και είναι η Μητέρα όλων των εκκλησιών. Το Πατριαρχείο πέρασε πολλές περιπέτειες, γνώρισε πολλούς κατακτητές και διωγμούς. Υπήρχαν όμως πάντοτε ιερωμένοι και άνθρωποι πιστοί που με πολλές θυσίες και βάσανα καθιέρωσαν τα κεκτημένα του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου Ιεροσολύμων.

-            Το 52 μ.Χ. γίνεται η Αποστολική Σύνοδος στα Ιεροσόλυμα.

-        Το 70 μ.Χ. η Ιερουσαλήμ καταλαμβάνεται και καταστρέφεται από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Τίτο. Οι Ρωμαίοι καταστρέφουν τον Ιουδαϊκό ναό και κάτω από δύσκολες συνθήκες οι χριστιανοί μετοικούν στην Πέλλα στα ανατολικά του ποταμού Ιορδάνη.

-        Το 135 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Αδριανός ανοικοδομεί στα ερείπια των Ιεροσολύμων ρωμαϊκή πόλη που ονομάζει Αιλία Καπιτωλίνα και επιτρέπει στους χριστιανούς να επιστρέψουν. Στο μεταξύ ο χριστιανισμός είχε διαδοθεί σε όλη την Παλαιστίνη, και είχαν δημιουργηθεί πολλές κοινότητες και επισκοπές, τα πρωτεία όμως έχει η μητρόπολη της Καισαρείας.

-        Χάρη στους ναούς που έκτισαν ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος και η μητέρα του Αγία Ελένη το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων αποκτά την παλιά του δόξα. Τότε δημιουργήθηκε και η διαμάχη μεταξύ Καισαρείας και Ιεροσολύμων για τα πρωτεία που τελικά αναγνωρίζει στην Επισκοπή Ιεροσολύμων η Δ’ Οικουμενική Σύνοδος της Χαλκηδόνας το 451 μ.Χ. και την κάνει Πατριαρχείο με δικαιοδοσία σε όλες τις περιοχές της Παλαιστίνης και της ανατολικής όχθης του Ιορδάνη. Κατά τους βυζαντινούς χρόνους τον 5ο ως 7ο αιώνα είχε 5 μητροπόλεις, 60 επισκοπές και εκατοντάδες μοναστήρια.

-           Το 637 μ.Χ. οι άραβες που έχουν κατακτήσει τα Ιεροσόλυμα περιορίζουν την δραστηριότητα του Πατριαρχείου, αλλά έχει εξουσία σε χριστιανικές υποθέσεις, κοινωνικές και θρησκευτικές καιο Πατριάρχης αναγνωρίζεται ως ανώτατη αρχή όλων των χριστιανών της Αγίας Γης.

-        Το 1099 μΧ Οταν οι Σταυροφόροι κατακτούν τους Αγίους Τόπους, διορίζουν δικό τους Πατριάρχη, (έχει προηγηθεί το σχίσμα της Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας το 1054) δεν κατάφεραν όμως να καταργήσουν τον Ελληνορθόδοξο Πατριάρχη που μένει για λόγους ασφάλειας στην Κωνσταντινούπολη.

-       Το 1187 μΧ Μετά την εκδίωξη των Σταυροφόρων, ο Ορθόδοξος Πατριάρχης επανέρχεται στο θρόνο του, ενώ το Πατριαρχείο των Σταυροφόρων μεταφέρεται στην 'Ακρα όπου παραμένει ως το 1230 μ.Χ. οπότε με την τελική εκδίωξη των Σταυροφόρων από την Παλαιστίνη καταργείται.

-        Τα χρόνια του 13ου -15ου αιώνα που ακολούθησαν με την κατοχή των Μαμελούκων ήταν τα πιο σκληρά και τραγικά που είχε να αντιμετωπίσει το Πατριαρχείο. Οι Μαμελούκοι που είχανφοβερό μίσος για τους χριστιανούς κατέστρεψαν κάθε χριστιανικό κτίσμα.

-        Τον 13ο αιώνα δημιουργείται το Αρμενικό Πατριαρχείο Ιεροσολύμων.

-        Τον 14ο αιώνα έρχονται στους 'Αγιους Τόπους Φραγκισκανοί μοναχοί που μαζί με μονοφυσίτες διαφόρων εθνοτήτων όπως Κόπτες, Αιθίοπες και Σύριοι που οργανώνονται σε Εκκλησιαστικές κοινότητες έχουν αξιώσεις και διεκδικούν δικαιώματα πάνω στα προσκυνήματα.

-        Το 1517 μ.Χ. η Ιερουσαλήμ καταλαμβάνεται από τους Τούρκους και ο αγώνας του Πατριαρχείου για την διάσωση των προσκυνημάτων όχι μόνο απέναντι στους Τούρκους αλλά καιέναντι των απαιτήσεων και των άλλων χριστιανών συνεχίζεται.

-        Το 1856 μ.Χ. η κατάσταση ξεκαθαρίζει με την κύρωση της «Συνθήκης των Προσκυνημάτων» Status Quo στο συνέδριο των Παρισίων. Από τότε ξεκινά μια νέα περίοδος ανασυγκρότησης για το Πατριαρχείο. 'Ολος ο χριστιανικός κόσμος και ιδιαίτερα το ελεύθερο πλέον Ελληνικό κράτος συμβάλει με δωρεές στον αγώνα της αναδημιουργίας. Μοναχοί και δωρητές αγοράζουν εκτάσεις, κτίζουν εκκλησίες και μοναστήρια, ανακαινίζουν τα κατεστραμμένα δημιουργώντας την απαραίτητη βάση για την διατήρηση του Πατριαρχείου.


Ιστορικό της εξελίξεως Αφής του Αγίου Φωτός

Κάθε Μεγάλο Σάββατο το μεσημέρι στον Πανίερο Ναό της Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα επαναλαμβάνεται το ΜΕΓΑ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΟΣ που συγκλονίζει, συγκινεί, αγαλλιάζει, σκορπίζει χαρά και πίστη σε όσους έχουν την τιμή και ευλογία να παρευρίσκονται στην ιεροτελεστία του Αγίου Φωτός.
*       Η Προετοιμασία του ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΟΥ ΤΑΦΟΥ για την Τελετή.  
Το Μεγάλο Σάββατο το πρωί πριν από την τελετή του Αγίου Φωτός γίνεται πρώτα ένας σχολαστικότατος έλεγχος του Παναγίου Τάφου και αμέσως μετά τον σφραγίζουν με το μελισσοκέρι που είχε ετοιμαστεί το πρωί. Ο έλεγχος γίνεται για να διαπιστωθεί ότι δεν υπάρχει οτιδήποτε μέσα στον Πανάγιο Τάφο το οποίο θα μπορούσε να προκαλέσει φωτιά. Αφού σφραγιστεί ο Πανάγιος Τάφος με το μελισσοκέρι οι αρχές τοποθετούν πάνω στο κερί τις σφραγίδες τους.


Μεγάλο ενδιαφέρον για τον έλεγχο δείχνουν και όλα τα άλλα δόγματα τα οποία με διάφορους τρόπους και πιέσεις έχουν από παλιά αποκτήσει δικαιώματα στον Πανάγιο Τάφο. Το ενδιαφέρον αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Αν τύχει κάποια χρονιά να μη βγάλει το 'Αγιο Φως ο Ορθόδοξος Πατριάρχης τότε θα αναλάβουν το προβάδισμα της τελετής του Αγίου Φωτός άλλοι.

Ο έλεγχος αρχίζει στις 10 το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου και τελειώνει στις 11. Όσο γίνεται ο έλεγχος Ορθόδοξοι 'Αραβες νέοι διαδηλώνουν μέσα στον Ιερό Ναό υπέρ των ορθοδόξων δικαιωμάτων. Πρέπει να σημειωθεί ότι τον σχολαστικό έλεγχο του Παναγίου Τάφου παρακολουθούν εκπρόσωποι των Αρμενίων και άλλων δογμάτων.

  
Η Τελετή του ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΟΣ

   Η τελετή του Αγίου Φωτός γίνεται στις 12 η ώρα το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου και αποτελείται από τρία στάδια για τα οποία θα αναφερθούμε πιο κάτω σε άλλο κεφάλαιο:

α. Την Λιτανεία,

β. Την είσοδο του Πατριάρχη στον Πανάγιο Τάφο, και 

γ. Τις προσευχές του Πατριάρχη για να βγει το 'Αγιο Φως.

Σύμφωνα λοιπόν με την παράδοση, το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου ο Ορθόδοξος Πατριάρχης με την συνοδεία του - αρχιερείς, ιερείς και διακόνους- αλλά και τον Αρμένιο Πατριάρχη μπαίνει στον Πανίερο Ναό της Αναστάσεως, ενώ οι καμπάνες χτυπούν πένθιμα. Πριν από την είσοδο του Πατριάρχη ο Σκευοφύλακας του Πανίερου Ναού φέρει την ακοίμητο κανδήλα, σβηστή εκείνη την ημέρα, για να αναφτεί με το 'Αγιο Φως. Από την εσωτερική είσοδο του Ναού του Αποστόλου Ιακώβου μπαίνει ο Πατριάρχης στο Ιερό Βήμα του Καθολικού και κάθεται στον πατριαρχικό θρόνο. Από αυτό το σημείο περνάνε και ασπάζονται το χέρι του Πατριάρχη οι εκπρόσωποι των Αρμενίων, των Αράβων, των Κοπτών και άλλων για να τους δοθεί το Άγιο Φως. Σύμφωνα με τα προνόμια αν δεν ασπαστούν το χέρι του Ορθόδοξου Πατριάρχη δεν έχουν το δικαίωμα να λάβουν το 'Αγιο Φως από τα χέρια του. Αμέσως μετά αρχίζει η Ιερή Λιτανεία η οποία περιφέρεται τρεις φορές γύρω από τον Πανάγιο Τάφο και μετά ο Πατριάρχης σταματάει μπροστά στον Πανάγιο Τάφο όπου βρίσκονται και οι επίσημοι.

Μετά την Λιτανεία αποσφραγίζεται ο Πανάγιος Τάφος και ο Πατριάρχης βγάζει την αρχιερατική στολή του και μένει μόνο με το λευκό στιχάριο.


Κατόπιν ο διοικητής της Ιερουσαλήμ και ο αστυνομικός διευθυντής ελέγχουν σχολαστικά τον Μακαριότατο Πατριάρχη μπροστά σε όλους ώστε να διαπιστωθεί ότι δεν έχει τίποτα μαζί του το οποίο μπορεί να μεταδώσει φως.

Μετά τον έλεγχο ο Μακαριότατος Πατριάρχης Ιεροσολύμων λαμβάνει τους σβηστούς πυρσούς και εισέρχεται μαζί με τον Δραγουμάνο των Αρμενίων στο Ιερό Κουβούκλιο. Όλα τα κανδήλια είναι σβηστά και τίποτα δεν είναι αναμμένο στον Ιερό Ναό αλλά και στον Πανάγιο Τάφο.


Πως βγαίνει το ΓΙΟ ΦΩΣ !!!

Μέσα στον Πανάγιο Τάφο ο Πατριάρχης γονατιστός κάνει αρχιερατική προσευχή διαβάζοντας και ειδικές ευχές παρακαλώντας τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό να στείλει το Άγιο Φως τουως δώρο αγιασμού για τους ανθρώπους. Και μέσα στην απόλυτο ησυχία κατά την ώρα που προσεύχεται ο Πατριάρχης ακούγεται ένας συριγμός και σχεδόν ταυτόχρονα γαλαζόλευκες αστραπές του Αγίου Φωτός διαπερνούν από παντού, λες και ανάβουν εκατομμύρια φωτογραφικά φλας και τα κανδήλια ανάβουν μόνα τους.

Μέσα στο Πανάγιο Τάφο οι πυρσοί που κρατάει προσευχόμενος ο Πατριάρχης και αυτοί ανάβουν μόνοι τους από το Άγιο Φως. Ταυτόχρονα το πλήθος ξεσπάει σε ζητωκραυγές ενώ δάκρυα χαράς και πίστης τρέχουν από τα μάτια του κόσμου.

  

  

Το 'Αγιο Φως για μερικά λεπτά της ώρας δεν έχει τις ιδιότητες τις φωτιάς.  Αυτό συμβαίνει τα πρώτα λεπτά της ώρας, όταν βγαίνει από τον Πανάγιο Τάφο ο Πατριάρχης και δίνει το 'Αγιο Φως στους πιστούς. Μπορεί οποιοσδήποτε να αγγίζει την φλόγα 33 κεριών και να μην καίγεται! Μετά από πάροδο 33 λεπτών περίπου η φλόγα είναι κανονική.

Ναός της Αναστάσεως Η σχισμένη κολώνα στην είσοδο του Ναού

Κατά καιρούς έχουν γίνει απόπειρες και από άλλα δόγματα να βγάλουν το 'Αγιο Φως αλλά αυτό στάθηκε αδύνατον. Για παράδειγμα το 1549μ.Χ. σύμφωνα πάντα με ιστορικές καταγραφές, οι Αρμένιοι δωροδόκησαν τον σουλτάνο Μουράτ για να τους δώσει την άδεια να εισέλθουν στον Πανίερο Ναό της Αναστάσεως και να βγάλουν αυτοί από τον Πανάγιο Τάφο το 'Αγιο Φως. Πράγματι ο σουλτάνος τους έδωσε την άδεια και οι Αρμένιοι μπήκαν μέσα στον Ναό και τον κλείδωσαν. Γεμάτος απελπισία ο Ορθόδοξος Πατριάρχης όταν είδε τους Αρμένιους να βρίσκονται μέσα στον Πανάγιο Τάφο, γονάτισε έξω στην είσοδο του Ναού κοντά σε μία από τις κολόνες. Ξαφνικά η κολόνα σχίστηκε  και βγήκε το 'Αγιο Φως ανάβοντας τις λαμπάδες του Πατριάρχη. Ο Αγαρηνός Εμίρης παρακολουθούσε τα γεγονότα από τον μιναρέ του τζαμίου που βρίσκονταν απέναντι από τον Ναό. Μόλις είδε τα γεγονότα φώναξε «Μεγάλη η πίστη των Χριστιανών! 'Ενας είναι ο αληθινός Θεός, ο Θεός των Χριστιανών. Πιστεύω στον Αναστάντα εκ νεκρών Χριστόν. Τον προσκυνώ ως Θεό μου». Μετά από αυτή την ομολογία του πήδησε από τον μιναρέ. Κατά την πτώση του όμως δεν έπαθε τίποτα. Τότε οι μουσουλμάνοι τον έπιασαν και τον αποκεφάλισαν. Το άγιο λείψανο του φυλάσσεται μέχρι και σήμερα στην Ιερά Μονή της Μεγάλης Παναγίας των Ιεροσολύμων.


Το Ιστορικό της προέλευσης του Αγίου Φωτός στα Ιεροσόλυμα

Πάντα για αιώνες μαζεύονται στα Ιεροσόλυμα οι προσκυνητές όχι μόνο να περπατήσουν την ίδια διαδρομή που περπάτησε ο Ιησούς αλλά και να δουν και να ζήσουν αυτό το θαυμαστό γεγονός πράγμα που δεν αμφισβητείται από κανένα είτε Ορθόδοξος Χριστιανός είτε Χριστιανός οποιονδήποτε δόγματος είτε Εβραίος είτε Μουσουλμάνος. Ας δούμε τα γεγονότα όπως καταγράφονται επί αιώνες:

-       Η προσφορά Αγίου Φωτός στους ανθρώπους δια της Αγιοπνευματικής Ορθοδοξίας του Τριαδικού Θεού, γίνεται επί αιώνες και ο πατριάρχης των Ιεροσολύμων το λαμβάνει και το διαμοιράζει σ’ όλο τον κόσμο, ώστε να υπάρξει μια θαυματική φωτοχυσία σαν απόδειξη του ζωντανού Θεού μας και της Χριστιανικής Ορθοδοξίας.

-       Ο χώρος που γίνεται το συμβάν αυτό είναι ο Πανάγιος Τάφος που περικλείεται από το Άγιο Κουβούκλιο με την περικλεή διακόσμηση του. Στον χώρο αυτό υπάρχει μια πόρτα που οδηγεί στον προθάλαμο ή Άγιο Λίθο. Ο χώρος αυτό είναι τετράγωνος με μια στήλη σε σχήμα κρατήρας στην μέση, στην στήλη αυτή είναι τοποθετημένο ένα κομμάτι από τον λίθο, που κύλησε ο άγγελος από το μνημείο. Αυτό το μικρό μέρος του λίθου είναι ότι έχει παραμείνει από την αποκοπή μικρών μερών του λίθου από βασιλείς, άρχοντες και από απλούς ανθρώπους. Στο εσωτερικό μέρος προθαλάμου με μια μόνο μικρή είσοδο οδηγείται ο καθείς στον Ζωοδόχο Τάφο, και επιστρέφει χωρίς να γυρνά την πλάτη του στον Ζωοδόχο Τάφο του Ιησού.

-       Η διαδικασία της θαυματικής προσφοράς του Αγίου Φωτός στους ανθρώπους (αναφερθήκαμε πιο πάνω) εξελίσσετε στα πιο κάτω στάδια, Το Σφράγισμα του Πανάγιου Τάφου και Την Λιτανεία.  

a.       Το Σφράγισμα του Πανάγιου Τάφου. Το σφράγισμα αυτό είναι αναγκαίο ώστε να μην πει κανείς τίποτα όσον αφορά το αδιάφανο και αδιάβλητο του θαυματικού γεγονότος αυτού. Από το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου γίνεται ενδελεχής έλεγχος του χώρου του Πανάγιου Τάφου. Από τις 10 το πρωί και διαρκεί (1) μια ώρα. Άτομα με ειδικές άδειες εισέρχονται σβήνουν όλες τις λαμπάδες και τα κανδήλια και προσέχουν να μην υπάρχει τίποτα εύφλεκτο και που να μπορεί να ανάψει από οποιανδήποτε αιτία. Υπάρχουν πολλοί που ενδιαφέρονται εάν υπάρξει κάποιο τρικ αφής ή δεν έλθει το Άγιο Φως στον πατριάρχη Ιεροσολύμων τότε παρουσιαζόμενο στην επιφάνεια θα δώσει την δυνατότητα στους Λατίνους, Αρμενίους, Κόπτες και άλλους να αναλάβουν το προβάδισμα της τελετής από αυτόν. Έτσι όλοι οι πιο πάνω έχουν συμφέρον η αφή να είναι αδιάβλητη. Ο χώρος πλέον είναι εν πλήρη συσκότιση και τότε αρχίζει και δεύτερος και τρίτος έλεγχος και διαπιστούμενο ότι δεν υπάρχει καμιά αιτία ανάματος φλογός εξέρχονται οι κριτές από τον χώρο του Παναγίου Τάφου. Μόλις τελειώσει ο έλεγχος, γύρω από την 11 ώρα το πρωί γίνεται σφράγισμα του χώρου του Τάφου του Ιησού. Η σφράγιση γίνεται με δύο λευκές ταινίες σε σχήμα (Χ) κολλημένες από τις άκρες και στο μέσον με καθαρό κερί λειτουργημένο για 40 ημέρες και πάνω σ’ αυτό υπάρχει η επίσημη σφραγίδα του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Το σφράγισμα αυτό μας θυμίζει τους φύλακες του τάφου που είχαν σφραγίσει τον χώρο του τάφου του Ιησού με εντολή των Ρωμαίων από παράκληση των Ιουδαίων να μην κλέψουν το σώμα Του. Σήμερα ο Πανάγιος Τάφος είναι πλέον ελεγμένος, σφαλισμένος και σφραγισμένος ώστε να μην υπάρξει αδιαφάνεια όσον αφορά τον ερχομό του Αγίου Φωτός δια των χειρών του Ελληνορθόδοξου Πατριάρχου των Ιεροσολύμων. Το Άγιο Φως πάντα έρχεται σαν θαύμα στον κόσμο, διότι προέρχεται από τον Θεό για να συνεχίζουν να πιστεύουν οι άνθρωποι

b.      Η Λιτανεία. Όταν έρχεται ο Πατριάρχης, κάθεται στον θρόνο του και οι εκπρόσωποι των Αρμενίων, Αράβων, Συρίων, Κοπτών και των υπολοίπων του φιλούν το χέρι, αυτό το χέρι που θα τους προσφέρει το Άγιο Φως. Η Λιτανεία αρχίζει, προεξάρχοντος του εκάστοτε Πατριάρχου με τα χρυσοποίκιλτα άμφια του ακολουθούμενος μαζί με όλους τους επισκόπους με ψαλμωδίες και προσευχές, ακολουθούμενοι με τον Τίμιο Σταυρό τις λαμπάδες, τα εξαπτέρυγα, τα Λάβαρα . Κάνουν τρεις φορές το γύρω του Ιερού Κουβουκλίου όπου ψάλουν τον ύμνο «Φως Ιλαρόν». Τότε ο Πατριάρχης ελέγχετε με την σειρά του από τον διοικητή και τον αστυνομικό διευθυντή των Ιεροσολύμων, βγάζοντας όλα του τα άμφια και παραμένοντας μόνο με το στιχάριο, την ζώνη και τα επιμάνικα. Όταν τελικά μετά τον εξονυχιστικό έλεγχο δεν βρεθεί τίποτα μεμπτό όσον αφορά την δυνατότητα του εξωγενούς ανάματος φλογός . Στις 12 ώρα σφραγίζεται η θύρα εισερχόμενος μόνο ο πατριάρχης και ο Αρμένιος εκπρόσωπος ώστε να παρακολουθεί από κοντά τις κινήσεις του. Πάνω στο μνήμα του Ιησού υπάρχει μια σβηστή κανδήλα μαζί με πακέτα των 33 σβηστών κεριών το καθένα . Τότε γονατίζει και προσεύχεται, θρόμβοι αγωνίας γεμίζει το πρόσωπο του και τότε «Φως» «Άγιο Φως» φωτίζει τον χώρο και ανάβει την κανδήλα και τα κεριά. Εμφανίζεται ο Πατριάρχης με τις δέσμες των κεριών θαυματικά αναμμένες και όλοι λαμβάνουν το Άγιο Φως από το χέρι του. Οι καμπάνες χτυπούν χαρμόσυνα. Το παίρνει πρώτα σύμφωνα με την διαδικασία που προέρχεται από το προνόμιο που έχουν, ο Αρμένιος, ο ορθόδόξος Άραβας ιερέας, οι Κόπτες, οι Σύριοι και ο κόσμος που παρακολουθεί την διαδικασία.
  
c.       Η Ουράνια ΦλόγαΗ ουράνια φλόγα του Αγίου Φωτός που δέχεται ο Πατριάρχης στον χώρο του Μνήματος του Ιησού, μοιάζει σαν στροβίλισμα γαλαζόλευκου φωτός και μεταλλάσσεται σε λευκό και που επικάθεται στον χώρο. Ανάβει την κανδήλα και τα κεριά. Ό Πατριάρχης Ιεροσολύμων εξέρχεται και όπως γνωρίσαμε το μοιράζει σ’ όλους. Τα αεροπλάνα το μεταφέρουν σ’ ολόκληρη την οικουμένη και φωτίζει τις εκκλησιές των χωρών που πιστεύουν την Χριστιανική Ορθοδοξία.

  
Ανθρώπινες επιβεβαιώσεις του γεγονότος

Υπάρχουν και ανθρώπινες επιβεβαιώσεις διαχρονικά όσον αφορά την θαυματική παράδοση της Ουράνιας Φλόγας από τον Θεό. Σύμφωνα δημοσιεύματα υπάρχουν καταγεγραμμένες περιπτώσεις, όπου υπήρξε αμφιβολία για το γεγονός, όπως 

-        Του Μητροφάνουςο οποίος ήταν φύλακας του Μνημείου το 1926 και μόνο οδηγό είχε την αμφιβολία και κρυφά είδε τα την θαυματική πράξη. Μετά το γεγονός περιέγραψε τα εξής,«ήμουν κρυμμένος στον χώρο του μνημείου, ήταν απόλυτο σκοτάδι και σιωπή. Εισήλθε ο Πατριάρχης και ξαφνικά άκουσα ένα σφύριγμα σαν να είναι ανεμοστρόβιλος και ένα γαλάζιο φως να γεμίζει τον χώρο και το πρόσωπο του γεμάτο θρόμβους ιδρώτα. Άρχισε να λέει ευχές και το χρώμα του φωτός έγινε κατάλευκο τέτοιο χρώμα που ποτέ δεν είδα, και εντοπίστηκε πάνω από το κεφάλι του, πήρε στα χέρια του και πριν ακουμπήσει τα 33 κεριά άναψαν μαζί με το καντήλι του Τάφου. Άρχισα να κλαίω, ο Πατριάρχης εξέρχεται προς τον Προθάλαμο και άρχισε να μοιράζει το Άγιο Φως»

-        Μαρτυρία Αβησσυνίου Μοναχού. Επί 30 χρόνια προσπάθησα να παραστώ μπροστά στο αυτό το μεγάλο γεγονός. Το 1960 κλείστηκα στον χώρο και είδα τον Ορθόδοξο αρχιερέα να προσεύχεται και ξαφνικά το σώμα του, το κεφάλι του γέμισε με ένα φως σαν να είναι μια μεγάλη λευκή φλόγαΑυτομάτως και τα κεριά και η κανδήλα άναψαν με το Φως αυτό. Ο Πατριάρχης βγήκε και άρχισε να μοιράζει το Άγιο Φως στους ανθρώπους

-       Μαρτυρία Πατριάρχου Ιεροσολύμων. «έχοντας ήρεμη την συνείδηση μου και τίποτα επισκιάζει την αφοσίωση μου στο Θεό νοιώθω μια ανεξήγητη χαρά. Μόλις εισέλθω στο Πανάγιο Τάφο, τα πάντα είναι ελεγμένα και λέω τις άγιες ευχές, ανυψώνω τις δέσμες με τα σβηστά κεριά και αυτομάτως η αγία κανδήλα και αυτά ανάβουν. Εάν δεν νοιώθω αυτή την ανεξήγητη χαρά ανάβει μόνο η αγία κανδήλα μόνη της.»  


Προνομιακή ευλογία του Θεού στους Ελληνορθόδοξους

Το γεγονός είναι ένα και δεν αμφισβητείτε από κανένα όσον αφορά την παραχώρηση της θαυματικής παραχώρησης του Αγίου Φωτός δια των Ελληνορθόδοξων, σ’ όλο τον κόσμο.Πολλοί έχουν εμποδίσει τον ορθόδοξο Πατριάρχη Ιεροσολύμων να μην μπορέσει να λάβει το Πνευματικό Φως που προέρχεται από τους Ουρανούς δια της προσευχής. Υπάρχουν στοιχεία κατά τα οποία:
  
-             Το 1101 μ.Χ οι Λατίνοι σταυροφόροι εμπόδισαν με βία την τέλεση της ιεράς Λιτανείας και την Τελετή και προσπάθησαν να βγάλουν το Άγιο Φως μόνοι τους εμποδίζοντας τους Ορθοδόξους. Προσευχήθηκαν από το Μεγάλο Σάββατο μέχρι την Κυριακή του Πάσχα αλλά δεν γινόταν τίποτα, και έφυγαν. Οι Ορθόδοξοι άρχισαν την Λιτανεία και προσευχόντουσαν . Το Άγιο Φως εμφανίστηκε και γέμισε τον Ναό της Αναστάσεως. Τότε οι Λατίνοι ήλθαν και πήραν το Άγιο Φως από τα χέρια του Ορθόδοξου Πατριάρχη.
  
-       Το 1517 μ.Χ οι Αρμένιοιδωροδόκησαν το Αγαρηνό διοικητή των Ιεροσολύμων με πολύ χρυσάφι με σκοπό να μην επιτραπεί στους Ορθόδοξους να μπουν στον ναό. Όλοι από τον απλό ορθόδοξο χριστιανό μέχρι τον Πατριάρχη καθόντουσαν γονατιστοί και με κλάματα προσευχόντουσαν. Όπως είναι καταγραμμένο ξαφνικά ακούστηκε ένας υπόκωφος κρότος, σηκώθηκε ισχυρός άνεμος και η δεξιά πλευρά της κολόνας στην είσοδο του Ναού σχίστηκε στα δύο και βγήκε το Άγιο Φως προς τους Ορθοδόξους Χριστιανούς. Ακόμα μέχρι σήμερα υπάρχει η σχισμή. Ό Αγαρηνός Εμίρης που είδε το γεγονός αναβόησε ότι «Πιστεύω στην πίστη των Χριστιανών, και την Ανάσταση του Χριστού.» μετά πήδηξε από τον ψηλό μιναρέ στην αυλή του Ναού και δεν έπαθε τίποτα. Τότε οι Μουσουλμάνοι σύρανε τα σπαθιά τους και τον αποκεφάλισαν, χαρίζοντας έναν ακόμα μάρτυρα ομολογητή στον Χριστιανισμό. Τα άγια λείψανά του φυλάσσονται στη Μονή της Μεγάλης Παναγίας των Ιεροσολύμων.  




Apodimos.com

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

Το Μυστήριο τον Γάμου


α. Το νόημα και ή σύσταση του Μυστηρίου

Γάμος είναι ή τελετή της νόμιμης ενώσεως του άνδρα με τη γυναίκα. Είναι ένας θεσμός πού αποβλέπει στη ρύθμιση των σχέσεων των φύλων, στα πλαίσια μιας κοινής συμβιώσεως και στον καθορισμό της νομικο-κοινωνικής θέσεως των μελλόντων να γεννηθούν παιδιών, με βάση την προσωπικότητα των γεννητόρων (υπηκοότητα, εθνικότητα, φυλή, θρησκεία κ.λπ.).
 
Νομικά ό γάμος είναι ισόβια κοινωνία βίου, με έντονο ηθικό κατά βάση χαρακτήρα, δύο φυσικών προσώπων διαφορετικού φύλου, πού αναγνωρίζεται, ρυθμίζεται και προστατεύεται από την έννομο τάξη (Σύνταγμα 1975, Ν1329/ 1983).
 
Καταβλήθηκε προσπάθεια να διατυπωθούν περί γάμου διάφορες εξελικτικές θεωρίες. Κατά τη χριστιανική όμως Δογματική, ό γάμος δεν είναι ούτε απλή σύμβαση, ούτε απλός κοινωνικός δεσμός, αλλά θρησκευτικό μυστήριο, ένα από τα επτά. Ό Θεός το ευλόγησε από την πρώτη στιγμή της Δημιουργίας λέγοντας στους πρωτοπλάστους «Αύξάνεσθε και πληθύνεσθε» (Γεν. α', 28), αλλά και ως Θεάνθρωπος το ευλόγησε στο γάμο της Κανά (Ίω. β', 1-11).
 
Ό Απόστολος Παύλος χαρακτήρισε το γάμο «Μύστηριον μέγα εις Χριστόν και είς την Έκκλησίαν» (Εφ. ε', 32), πού σημαίνει ότι ό γάμος εκτός του ότι είναι μυστήριο και μάλιστα πολύ μεγάλο, είναι και δεσμός τελείας ενώσεως και αφοσιώσεως, ισόβιος και αδιάλυτος: Αυτοί τους οποίους «ό Θεός συνέζευξε άνθρωπος μη χωριζέτω» (Ματθ. ιθ' 6).


β. Τα αισθητά σημεία του Μυστηρίου

Τα σημεία αυτά είναι τέσσερα:
 
    (1) Ή ελεύθερη συγκατάθεση των νεόνυμφων.
 
    (2) Το στεφάνωμα των νεόνυμφων.
 
    (3) Ή άρμοση των χεριών τους.
 
    (4) Ή ευλογία της Εκκλησίας.
 
Ό λόγος για τον όποιο ή Εκκλησία στεφανώνει τους νεόνυμφους είναι ό ίδιος με εκείνον, για τον όποιο στεφανώνονται και οι αθλητές των διαφόρων αγωνισμάτων. Δέχονται οι λίγοι αθλητές από τους πολλούς πού αγωνίστηκαν στα κεφάλια τους τα στεφάνια, ως σύμβολο νίκης και θριάμβου, επειδή αγωνίστηκαν σκληρά και τελικά νίκησαν δεν ηττήθηκαν. Το αντικείμενο της νίκης του νέου ζεύγους πού προσέρχεται στο Μυστήριο του γάμου είναι ή εγκράτεια και ή αγνότητα του. και στεφανώνονται, επειδή αγωνίστηκαν ως νέοι ενωρίτερα, αλλά και κατά την περίοδο των αρραβώνων τους, με αποτέλεσμα να μην προχωρήσουν στίς προγαμιαίες σχέσεις. Αυτοί θεωρούνται πραγματικοί νικητές και μάλιστα αήττητοι. και σ' αυτούς ή ευλογία της Εκκλησίας πού παρέχεται στο Μυστήριο του γάμου είναι πλήρης λαμβάνουν την πρώτη ευλογία του Θεού και της Εκκλησίας «κατ' εύδοκίαν». Όσοι νέοι δεν επιτυγχάνουν σ' αυτόν τον αγώνα και ηττώνται, δηλαδή δημιουργούν και έχουν σαρκικές σχέσεις πρίν από το γάμο τους, τυπικά στεφανώνονται λαμβάνουν τη δεύτερη ευλογία του Θεού και της Εκκλησίας «κατά παραχώρησιν».


γ. Ή ειδική χάρη του Μυστηρίου

Με την ευλογία της Εκκλησίας, ό φυσικός δεσμός γίνεται ισόβια πνευματική ένωση, ικανή με την άγιαστική και δημιουργική χάρη του Θεού να εκπληρώσει τους θείους σκοπούς του γάμου πού είναι:
 
    (1) Ή αλληλοβοήθεια, ή αλληλοσυμπλήρωση και ό έξαγιασμός του ζεύγους των συζύγων με τελικό σκοπό τη σωτηρία τους.
 
    (2) Ή διαιώνιση του ανθρώπινου γένους και ή ανατροφή των παιδιών «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» (Εφ. στ',4).


δ. Σύζυγος και Συζυγία

Οί λέξεις αυτές προέρχονται από το ρήμα ζεύγνυμι ή ζευγνύω πού σημαίνει ενώνω, συνδέω, βάζω κάτω από το ζυγό τους ίππους ή τα βόδια κ.λπ. Συζεύγνυμαι σημαίνει παντρεύομαι, συνδέομαι με το δεσμό του γάμου. Παράγωγα των ρημάτων αυτών είναι οι λέξεις ζεύγος, ζυγός, ζευγάρι, ευζυγος κ.λπ. Ζυγός σημαίνει α) τη ζυγαριά, β) το ζυγό στη στρατιωτική παράταξη, γ) τη δουλεία του κατακτητού και δ) το εγκάρσιο ξύλο στο αλέτρι οπού ζεύονται τα άλογα ζώα για το όργωμα.
 
Σύζυγος λοιπόν σημαίνει τον (την) έζευγμένο (η) στον ίδιο ζυγό και συζυγία σημαίνει το ζυγό στον οποίο μπαίνει το νέο ζευγάρι των νεόνυμφων μετά το γάμο τους. Όσον δέχονται (καί υπομένουν) έτσι το ζυγό, συμπορεύονται με το ταίρι τους και αισθάνονται άνεση και ελευθερία. Όσοι τον παρομοιάζουν με το ζυγό του κατακτητού, αισθάνονται καταπίεση και δουλεία.
 
Για να οργωθεί ένα χωράφι χρειάζεται εκτός από τα δύο ζώα και γεωργός για την κατεύθυνση τους, σε περιπτώσεις πού «παραστρατούν» και βουκέντρα στο χέρι. Άλλά και στο γάμο χρειάζεται «γεωργός» (λόγω αγνοίας και απειρίας), εάν θέλουμε να είναι επιτυχημένος. Όχι «γεωργός» πού θα ικανοποιεί τίς συμφεροντολογικές, οικονομικές ή επαγγελματικές ανάγκες του ζεύγους, αλλά «γεωργός» πού πρωτίστως θα εξασφαλίζει τίς πνευματικές. Όποιοι αποφασίζουν να δεχθούν στη συζυγία τους σαν «γεωργό» τον Θεό, πού διαθέτει και «βουκέντρα», επιτυγχάνουν ΑΡΙΣΤΑ, διότι αυτός ό γεωργός ζητά από τον άνθρωπο λίγα και δίνει ΠΟΛΛΑ. «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα (εννοεί τα υλικά αγαθά) προστεθήσεται υμίν» (Ματθ. στ', 33).

Βουκέντρα είναι μακριά ράβδος, πού καταλήγει σε σιδερένια μύτη, με την οποία ό γεωργός «κεντά», κτυπά και κατευθύνει το ζευγάρι τών ζώων, οπότε «παραστρατεί».


ε. Πρακτικές συμβουλές Γάμου

    (1) Τη ζωή του ζεύγους πρέπει να διακρίνει ή προσφορά του ενός προς τον άλλον. Ετσι «εξαφανίζεται» το ΕΓΩ και το ΕΣΥ και μετατρέπονται σε ΕΜΕΙΣ.
 
    (2) Προσπαθεί ό καθείς στο ζεύγος να κάνει το θέλημα και την επιθυμία του αλλού, όπως ακριβώς και όταν ήσαν πρωτοερωτευμένοι.
 
    (3) Δε λέει κανείς στο ταίρι του «δεν έχεις δίκαιο», τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή, αλλά στον κατάλληλο χρόνο με τον κατάλληλο τρόπο.
 
   (4) Ψάχνει να βρει και επαινεί ο,τι καλό βλέπει, παραβλέποντας τα κακά. Ή γκρίνια είναι δηλητήριο πού... σκοτώνει σιγά - σιγά και ύπουλα.
 
   (5) Παίρνει απόφαση ό καθείς να δέχεται ο,τι έγινε και δεν μπορεί να αλλάξει. Ζει την κάθε ήμερα όπως ακριβώς είναι. Σκέπτεται περισσότερο αυτά πού έχει και λιγότερο αυτά πού έχασε.
 
    (6) Βλέπει στα υλικά αγαθά πόσα έχει και όχι πόσα του λείπουν και στα πνευματικά πόσα του λείπουν και όχι πόσα έχει. Ετσι ηρεμεί πρίν αγχωθεί.
 
   (7) Φροντίζει να χρησιμοποιεί καθημερινά περισσότερο από κάθε άλλη λέξη, τη λέξη συγγνώμη. Ζητά συγγνώμη για το δικό του λάθος.
 
    (8) Καταπολεμεί την υποκρισία, την αγνοία και τίς παρεμβάσεις τρίτων. Εφαρμόζει την ειλικρίνεια, τη γνώση -αλήθεια για το κάθε τι και φροντίζει το ταίρι του περισσότερο από όλους και από όλα.
 
    (9) Εφαρμόζει την αύτομεμψία: βρίσκει σε κάθε «διαμάχη» τα δικά του λάθη και τα διορθώνει.
 
    (10) Σέ κάθε διαφωνία - αδιέξοδο καταφεύγουν στη διαιτησία στον Πνευματικό. Ή αποδοχή της γνώμης του Πνευματικού, θίγει λιγότερο τον εγωισμό μας και τελικά γίνεται ο,τι θέλει ό Θεός!





Ἔρωτας καί γάμος: μυστήριο ἀγάπης
Συζητώντας μ' ἕνα ἱερέα γιά τό γάμο...


-Γιατί ὀνομάζουμε τό γάμο μυστήριο; Τί τό μυστηριῶδες ἔχει;

Δέν τό ὀνομάζουμε μυστήριο ἐπειδή ἔχει κάτι τό ἀκατανόητο, ὅπως ἡ κοινόχρηστη σημασία ὑπονοεῖ. Μυστήριο εἶναι κάθε συνάντηση κτιστοῦ καί ἀκτίστου, δηλαδή Θεοῦ ἀπό τή μία καί ἀνθρώπου ἀπό τήν ἄλλη. Καί στόν ἐκκλησιαστικό γάμο ἔχουμε μιά τέτοια συνάντηση, μᾶλλον μιά ἕνωση, ὅπως ἀκριβῶς εἶναι μυστήριο ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῡ ἤ ἡ Θεία Λειτουργία. Φυσικά μία τέτοια συνάντηση ὑπερβαίνει τή δυνατότητα τοῦ μυαλοῦ μας νά τήν κατανοήση πλήρως.


-Μπορεῖτε νά ἐξηγήσετε περισσότερο πῶς συναντᾶται ὁ Θεός μέ τόν ἄνθρωπο στόν γάμο;

Ὅπως ἀκριβῶς στή Θεία Εὐχαριστία. Ἐκεῖ προσφέρουμε τά ὑλικά δῶρα μας (ψωμί καί κρασί) στόν Θεό καί Αὐτός μᾶς τά ἐπιστρέφει ἁγιασμένα, ὡς Θεία Κοινωνία. Ἔτσι καί στόν γάμο προσφέρουμε τήν ἕνωσή μας στόν Θεό καί τήν λαμβάνουμε πίσω ἁγιασμένη.


-Αὐτό τί σημαίνει στήν πράξη;

Γιά νά τό ἀντιληφθῆτε χρειάζεται νά θυμηθεῖτε τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα πού διαβάζεται στήν ἀκολουθία τοῦ γάμου. Πρόκειται γιά τό πρῶτο θαῦμα τοῦ Χριστοῦ, πού ἔγινε στήν Κανᾶ. Ὅπως θά θυμᾶστε, ὅταν τελείωσε τό κρασί ὁ Χριστός ζήτησε νά γεμίσουν ἕξη πέτρινες στάμνες μέ νερό καί κατόπιν νά τό σερβίρουν. Ἦταν πιά κρασί καί ὁ γαμπρός ἀπόρησε. Κάλεσε τόν ὑπεύθυνο τοῦ τραπεζιοῦ καί τοῦ εἶπε: "Ὅλος ὁ κόσμος βάζει στήν ἀρχή τό καλύτερο κρασί καί κατόπιν τό κατώτερο. Σύ γιατί κράτησες τό καλό γιά τό τέλος;" (Ἰωάν. 2, 1 -11).

Τά θαύματα τοῦ Χριστοῦ καί τῶν ἁγίων ὀνομάζονται σημεῖα, δηλαδή σημάδια μιᾶς ἄλλης πραγματικότητας. Στήν περίπτωση αὐτή ὁ Κύριος μᾶς δείχνει ποιά εἶναι ἡ φυσική φορά τῶν πραγμάτων χωρίς τήν Χάρη τοῦ Θεοῦκαί ποιά μέ αὐτήν. Χωρίς τή συνάντηση Θεοῦ καί ἀνθρώπου στόν γάμο, ἡ φυσική του πορεία εἶναι νά φθίνη καί νά κουράζεται. Ὅταν πραγματοποιηθῆ ἡ ἕνωση αὐτή, ὁ φυσικός δεσμός ἐνσωματώνεται στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία καί λαμβάνει δυναμισμό ἀπροσμέτρητο.


-Καί τόσοι γάμοι ἀνθρώπων πού δέν συνδέονται ἐνεργά μέ τήν Ἐκκλησία ἤ πού τελοῦν πολιτικό γάμο; Εἶναι καταδικασμένοι σέ φθορά καί συμβατικότητα; Ἡ πραγματικότητα δέν τό ἐπικυρώνει αὐτό.

Πολύ σωστά. Στήν περίπτωση αὐτή ἀπομένουν οἱ φυσικές δυνατότητες καί οἱ καλές προθέσεις. Οἱ ἄνθρωποι πού δέν βιώνουν τό γάμο ὡς μυστήριο εἶναι ἐνδεχόμενο νά διαθέτουν πολλές φυσικές δυνατότητες καί πολύ καλές προθέσεις. Ὅμως χωρίς τή συνάντηση μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ αὐτές δέν γονιμοποιοῦνται. Στηρίζονται βέβαια στήν ἀγωνιστικότητα τῶν δύο συζύγων, ἡ ὁποία μπορεῖ νά εἶναι ἀξιοπρόσεκτη, μπορεῖ ὅμως καί νά ἐξαντληθῆ.


-Δηλαδή ὁ Θεός εἶναι ἐντελῶς ἀπών ἀπό ἕνα τέτοιο γάμο;

Ὄχι βέβαια. Ὁ Θεός εἶναι παρών σέ κάθε καλή ἀνθρώπινη προσπάθεια καί τήν στηρίζει. Αὐτό συμβαίνει καί μέ μή Χριστιανούς· πολύ περισσότερο μέ βαπτισμένους. Δέν περιμένει νά Τόν ἐπικαλεσθοῦμε γιά νά σπεύση σέ βοήθεια. Ὅμως, γιά νά καταλάβουμε τή διαφορά πρέπει νά ἀνατρέξουμε πάλι στο ἀρχέτυπο τῶν μυστηρίων τή Θεία Εὐχαριστία. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού ἀγωνίζονται στή ζωή τους νά διορθωθοῦν, ἤ ἄλλοι ἐπικαλοῦνται τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ, χωρίς ὅμως νά κοινωνοῦν Σῶμα Του καί Αἷμα Του. Δέν εἶναι τό ἴδιο. Μέ τή Θεία Κοινωνία ὁ ἄνθρωπος προσέρχεται νά ἐνσωματωθῆ στόν Χριστό ψυχοσωματικά "εἰς ζωήν αἰώνιον " ὄχι γιά νά γίνη ἁπλῶς καλός ἄνθρωπος ἀλλά γιά νά ἁγιαστῆ καί νά ζήση αἰώνια μαζί Του.

Τό ἴδιο καί στόν ἐκκλησιαστικό γάμο. Αὐτός πού προσέρχεται μέ ἐπίγνωση δέν κάνει τίποτε ἄλλο ἀπό τό νά Τοῦ ζητᾶ νά ἐσωματώση τήν ἀγάπη του στή δική Του ἀγάπη, νά κάμη τήν ἀγάπη τῶν δύο νά ἀποκτήση μιά ἄλλη ποιότητα πέρα ἀπό τή φυσική, ἀλλά καί νά ζήση αἰώνια. Θυμηθῆτε τή φράση πού λέγει ὁ ἱερέας στό τέλος τοῦ ἀρραβῶνα: "Βεβαίωσον αὐτούς τῇ παρά Σοῦ ἁγίᾳ ἑνότητι", καθώς καί τήν ἄλλη στό τέλος τοῦ γάμου: "Ἀνάλαβε τούς στεφάνους αὐτῶν ἐν τῇ βασιλείᾳ Σου, ἀσπίλους καί ἀμώμους καί ἀνεπιβουλεύτους διατηρῶν αὐτούς εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων." Ἔτσι ὁ γάμος παίρνει κοσμολογικές καί ὀντολογικές διαστάσεις. Ὁ ἄνθρωπος φανερώνει ἐπάνω τήν ἀλήθεια τοῦ κόσμου: τήν ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη.


-Ἡ ἐμπειρία ὅλων μας λέγει πώς ἡ πλειονότητα ὅσων τελοῦν ἐκκλησιαστικό γάμο μᾶλλον δέν σκέπτεται ἔτσι. Ὁ νοῦς τους βρίσκεται στά ἐξωτερικά στοιχεῖα, πού ἄλλωστε δίνουν καί τήν λαμπρότητα.

Αὐτό εἶναι τό θλιβερό γεγονός τῆς ἐκκοσμίκευσης. Ἡ Ἐκκλησία ὑποχωρεῖ στόν κόσμο καί ἀφήνεται νά πάρη τό ἦθος του. Δέν ἀρνεῖται κανείς τό χαρμόσυνο χαρακτήρα τοῦ γάμου, ἀλλά ἡ πραγματική λαμπρότητα βρίσκεται σέ αὐτό ποῦ ζῆ ἐσωτερικά ὁ πιστός, στό "ἄν τό μυστήριο τελεσιουργῆται πράγματι μέσα του. Στόν ψαλμό 44 διαβάζουμε: "Πᾶσα ἡ δόξα τῆς θυγατρός τοῦ βασιλέως ἔσωθεν" (στίχος 14). Δηλαδή, ὅπως ἑρμηνεύουν οἱ Πατέρες, ἡ δόξα καί λαμπρότητα τῆς Ἐκκλησίας (θυγατέρας του Θεοῦ - Πατέρα, ἀφοῦ νυμφεύεται τόν Υἱό Του) εἶναι ἐσωτερική, διότι μέσα στό μυστήριο τῆς ἐσωτερικότητας λαμβάνουν χώρα τά σημαντικά.

Ἐπαναλαμβάνω: αὐτό δέν σημαίνει ὅτι θά ἀρνηθοῦμε τά ἐξωτερικά στοιχεῖα τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ γάμου, διότι περί γιορτῆς πρόκειται. Ἄλλωστε καί ἡ λαογραφική μας παράδοση τά διαθέτει πλούσια. Σημαίνουν ἁπλῶς πώς ἡ μάχη θά δοθῆ μέσα στήν ἀνθρώπινη καρδιά. Στό τρόπο μέ τόν ὁποῖο προσέρχεται κάποιος στό μυστήριο. Ἄν προσέλθη μέ τό ἐκκλησιαστικό φρόνημα πού περιγράψαμε, τότε ἀξιοποιεῖ τή συνάντηση καί ἕνωση μέ τόν Θεό. Ἄν ὄχι, τότε ἡ Χάρη του Θεοῦ δέν ἐνεργεῖ.


-Δηλαδή ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ δέν ἀλλάζει αὐτόματα τόν ἄνθρωπο.

Ἀκριβῶς, Ἄν τόν ἄλλαζε αὐτόματα παρά τή βούλησή του, θά εἴχαμε μαγικοῦ τύπου δράση. Ὁ Θεός συνεργάζεται μέ μᾶς. Γι' αὐτό καί πλῆθος γάμων πού τελοῦνται στήν Ἐκκλησία ἀποτυγχάνουν. Διότι οἱ ἄνθρωποι ἔμειναν μόνο στό φολκλορικό μέρος στή "συσκευασία" ἤ μόνο στο πρακτικό - ὀργανωτικό.

-Πάντως μοῦ κάνει ἐντύπωση ὁ παραλληλισμός τοῦ γάμου μέ τή Θεία Λειτουργία. Ὑπάρχει καί ἡ σεξουαλικότητα πού ὁ περισσότερος κόσμος θεωρεῖ ἁμαρτωλή, ἤ τουλάχιστον ἀσυμβίβαστη μέ τά ἅγια πράγματα. Εἶναι γνωστή ἡ εὐαισθησία τῆς Ἐκκλησίας γιά τά σεξουαλικά. Μήπως ἡ Ἐκκλησία ἔκαμε τόν γάμο μυστήριο ἁπλῶς καί μόνο προκειμένου νά περιορίση τίς σεξουαλικές παρεκτροπές; Μήπως προτίμησε τόν συμβιβασμό γιά νά ἀποφύγη χειρότερα;

Φυσικά ἔχει καί τέτοιες λειτουργίες ὁ γάμος (ἠθικοποίηση τῆς συμπεριφορᾶς, σταθερότητα τῆς κοινωνίας κ.ἄ.) ἀλλά τίς διαθέτει γενικά ὡς κοινωνικός θεσμός. Κάθε εἴδους γάμος (πολιτικός θρησκευτικός ἄλλων θρησκειῶν) ἐπινοήθηκε γιά νά μειωθῆ ἡ ἀπληστία τοῦ ἀνθρώπου, γιά νά δημιουργηθῆ κατάλληλο περιβάλλον γιά τό μεγάλωμα τῶν παιδιῶν, γιά νά τιθασευθοῦν φυγόκεντρες καί διαλυτικές τάσεις. Αὐτές εἶναι φυσικές λειτουργίες. Ἡ Ἐκκλησία δέν ἀγνοεῖ τό φυσικό ἀλλά τό ὑπερβαίνει. Ἐνδιαφέρεται γιά ἐκεῖνο πρός τό ὁποῖο δείχνει τό φυσικό.

Γιά παράδειγμα, φυσική εἶναι ἡ τάση τοῦ ἀνθρώπου γιά συντροφικότητα. Ὁ Θεός τήν ἀποδέχεται καί τήν εὐλογεῖ εὐθύς ἐξ ἀρχῆς (Γένεση 1, 27 -28 καί 2, 18 -24). Ἔρχεται ὅμως τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τοῦ μυστηρίου (Ἐφεσίους 5, 20 -33) νά παραλληλίση τό δεσμό τῶν δύο ἀνθρώπων μέ τήν ἕνωση Χριστοῦ καί Ἐκκλησίας. Ἀπό παλιά, στήν Παλαιά Διαθήκη, ὁ Θεός χρησιμοποίησε σάν ἀνάλογο γιά νά δείξει τή σχέση Του μέ τούς ἀνθρώπους τόν ἐρωτικό δεσμό (Ψαλμοί 44, 12 Ἱερεμίας 3, 6-9 Ἠσαίας 54, 1 10 καί 62, 4 -5 Ἰεζεκιήλ 16, 163 καθώς καί ὁλόκληρο τό Ἆσμα Ἀσμάτων . Βλ. ἐπίσης στήν Καινή Διαθήκη: Ἰωάννη 3, 29- Ματθαίου 9, 15 καί 22, 114 -Β Κορινθίους 11, 2 -Ἐφεσίους 5, 26-27 Ἀποκάλυψη 21, 9 καί 22, 17). Καί οἱ Πατέρες στή συνέχεια μεταχειρίσθηκαν αὐτό τό παράδειγμα (Κλῖμαξ, λόγος 30, 5).

Ἀντιλαμβανόμαστε πόσο τιμοῦν τόν ἀνθρώπινο ἔρωτα αὐτές οἱ παρομοιώσεις. Ἡ ἐρωτική συντροφικότητα ἀντιμετωπίζεται ὡς πρωτογενής καί θεμελιώδης ἀνθρώπινη λειτουργία. Αὐτό βέβαια τό πιστεύουν καί ὅσοι βλέπουν τόν γάμο ἀνθρωποκεντρικά. Ἐπί πλέον, ὅμως, ἐδῶ παίρνει νόημα ἀπο τήν οὐράνια πηγή της καί γίνεται στή συνέχεια νοσταλγία της. Πέρα ἀπό τό γεγονός ὅτι "ὁ Θεός τούς ἔρωτας τούτους ἐγκατέσπειρε" ( Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος) ὥστε ὁ ἄνθρωπος νά καταξιώνεται καί νά συμπληρώνεται, τούς ἔκαμε καί σκαλοπάτια μέ τό ὁποῖα θά ἀνάγεται πρός τά ἀνώτερα καί ἐπουράνια. Ὄχι φυσικά μέ τήν ἔννοια ὅτι αὐτόματα ἡ ἐρωτική ζωή ἀνεβάζει πνευματικά τόν ἄνθρωπο (μέ τήν κακή χρήση της μπορεῖ, ἀντίθετα νά ξεπέση, ) ἀλλά ὅτι ὅταν ὑπάρχει πνευματική ζωή τό γεγονός τοῦ ἔρωτα λειτουργεῖ καί ὡς κίνητρο γιά τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό: ἀφοῦ εἶναι τόσο ἰσχυρός ὁ ἀνθρώπινος ἔρωτας, μπορεῖ κανείς νά φανατασθῆ τόν ἔρωτα πρός τόν Θεό πόσο σφοδρός μπορεῖ νά γίνη. Ἐκτός αὐτοῦ, μέ τήν διαπροσωπική σχέση ὁ ἄνθρωπος μαθαίνει ν' ἀνοίγεται στόν ἄλλο καί νά κοινωνεῖ μαζί του· χωρίς αὐτή τή βασική προϋπόθεση ἀδυνατεῖ κάποιος νά κοινωνήσει μέ τόν Θεό.

Στήν πραγματικότητα, ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ ἀφάνταστα τόν ἔρωτα καί τόν γάμο καί μόνο σέ αὐτή τή βάση μπορεῖ κάποιος νά καταλάβη τίς "ἀπαγορεύσεις" της. Οὐσιαστικά πρόκειται γιά μέτρα προστασίας αὐτῶν τῶν θεϊκῶν δώρων, ὅπως κάποιος προστατεύει τή φλόγα τοῦ κεριοῦ του νά μήν τή σβήση ὁ ἄνεμος, ἤ ὅπως ὑποβάλλεται σέ στερήσεις ὁ ἀθλητής προκειμένου νά γευθῆ τή χαρά τῆς νίκης. Τό ἀρχικό κεφάλαιο τοῦ ἔρωτα χρειάζεται νά αὐξηθεῖ καί νά μεταμορφωθῆ, ὄχι νά ἀναλωθῆ ἀπερίσκεπτα ὅπως συχνά συμβαίνει.

Ἀπό τήν ἄλλη, εἶναι γεγονός ὅτι διάφορα μέλη τῆς Ἐκκλησίας δυστυχῶς δέν συμμερίζονται τή ζωηφόρο Θεολογία της, εἴτε ἀπό ἄγνοια εἴτε γιά διάφορους προσωπικούς λόγους. Γονεῖς πού βασανίζονται ἀπό τόν πουριτανισμό τους καί δέν χάρηκαν τόν ἔρωτα ὡς δῶρο τοῦ Θεοῦ, κληρικοί καί κατηχητές πού δέν διδάχθηκαν σωστά τήν Ἀλήθεια ἤ πού παρανόησαν τήν Ὀρθόδοξη ἄσκηση, ὅλοι αὐτοί συμβάλλουμε συχνά στήν ἀποξένωση τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν ἐκκλησιαστική ζωή, ἀφοῦ τόν ἐξωθοῦμε νά τή βλέπη σάν τόν θεματοφύλακα τοῦ πουριτανισμοῦ.


-Αὐτή ἡ ἀποκρουστική κατάσταση συνυπάρχει μέ τή σεξουαλική ἀσυδοσία τοῦ καιροῦ μας, ὅπως ἐκφράζεται στά ἔντυπα καί στά μέσα ἐνημέρωσης.

Πολύ σωστά τό ἐπισημαίνετε. Ὁ σημερινός ἄνθρωπος βρίσκεται ἐγκλωβισμένος ἀνάμεσα στά δύο δεινά: στή φοβία τοῦ παρελθόντος καί στήν σύγχρονη ἐμπορευματοποίηση. Ἡ πρώτη τόν ἐμποδίζει νά χαρῆ μέ εὐχαριστία τά δῶρα τοῦ Θεοῦ, ἡ δεύτερη τοῦ τά καταπνίγει. Οἱ πολλοί ὕμνοι στόν ἔρωτα σήμερα δέν εἶναι παρά τό ἄλλοθι γιά τόν ἐξευτελισμό του. Δύσκολο νά συμπεράνουμε ποιά συμφορά εἶναι ἡ σοβαρώτερη: ἡ ἐνοχή καί τό ἄγχος γιά τόν ἔρωτα καί τό σέξ ἤ ἡ τυραννία τοῦ αἰσθησιασμοῦ πού διαστρεβλώνει καί τελικά καταστρέφει τήν ἔμφυτη ἀγαπητική δύναμη; Ἐπί πλέον ζοῦμε μέσα στόν καταιγισμό ἑνός λεξιλογίου πού συγχέει τήν σωματική ἕλξη μέ ἔρωτα καί καθιστᾶ ἀναξιόπιστα τά συναισθήματα. Ἡ ἄσκηση πού προτείνει ἡ Ἐκκλησία συντελεῖ καί στό ξεκκαθάρισμα τοῦ ἐνδοψυχικοῦ κόσμου.


-Ἕνα γνωστό μου ζευγάρι πού πῆγε νά ἐξομολογηθῆ ἐπέστρεψε ἀπογοητευμένο ἐπειδή ὁ πνευματικός δέν τούς ἐπέτρεψε νά κοινωνήσουν. Αἰτία ἦταν οἱ προγαμιαῖες σχέσεις τους. Ἦταν σωστό αὐτό;

Πρόκειται γιά μιά πολύ συχνή αἰτία πικρίας τῶν σημερινῶν ἀνθρώπων πού καταλήγει στήν ἀπομάκρυνσή τους ἀπό τήν Ἐκκλησία. Γιά νά κατανοήσουμε τό πνεῦμα αὐτῆς τῆς "ἀπαγόρευσης" χρειάζεται νά θυμηθοῦμε ὅσα ἀναφέραμε ἀρχικά γιά τό μυστήριο τοῦ γάμου.

Ἡ λέξη μυστήριο προέρχεται ἀπό τό ρῆμα μυῶ πού σημαίνει εἰσάγω σέ κάτι, μεταδίδω μιάν ἀλήθεια. Αὐτός πού μυεῖται λέγεται μυημένος. Τό πρωταρχικό νόημα, λοιπόν, αὐτῆς τῆς διαδικασίας βρίσκεται στή Θεία Λειτουργία, τό κατ' έξοχήν μυστήριο. Αὐτός πού βαπτίζεται καί χρίεται γίνεται μυημένος, μέ ἄλλα λόγια μπορεῖ πλέον νά συμμετέχη στά ἄδυτα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ (πού εἶναι ἡ Θεία Εὐχαριστία) καί ἀπαντᾶ στόν ἱερέα (σήμερα τό κάνει ὁ ψάλτης ὡς ἀντιπρόσωπος τοῦ λαοῦ), νά ἀκούη τά λεγόμενα, νά μεταλαμβάνη Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ. Συναποτελεῖ μέ τούς ἄλλους πιστούς τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή ἐκείνους πού ἐνσωματώθηκαν στήν Ἀλήθεια καί στή Ζωή (πού εἶναι ὁ Χριστός: Ἰωάν. 14, 6).

Ἀπό τό γεγονός αὐτό καί μετά ὅλα εἶναι διαφορετικά, ὅλα (πρέπει νά) λαμβάνουν χώρα κάτω ἀπό τό φῶς αὐτῆς τῆς ἀσύλληπτης δωρεᾶς. Ὁλόκληρη ἡ ζωή τοῦ Χριστιανοῦ παίρνει νόημα ἀπό τήν ἔνταξή του στήν Ἐκκλησία. Τίποτε δέν μπορεῖ νά γίνη ἔξω ἀπό τήν εὐλογία της, ὄχι διότι τό ἐπιβάλλει κάποιος κανονισμός ἤ μιά θρησκοληψία, ἀλλά διότι ἡ Ἐκκλησία ἀποτελεῖ τρόπο ζωῆς. Ἀγκαλιάζει ὁλόκληρη τή ζωή τοῦ ἀνθρώπου, γι' αὐτό καί ὑπάρχουν πλῆθος προσευχῶν καί εἰδικῶν ἀκολουθιῶν γιά ὅλες τίς δραστηριότητές της: φαγητό, ἐκπαίδευση, πολτική, μεταφορές, ἐμπόριο, γεωργία, βιομηχανία κ.ἄ. Θά ἦταν ἀδιανόητο νά ἀπουσιάζη ἡ ψυχοσωματική ἕνωση δύο ἀνθρώπων ἀπό τήν ἐκκλησιαστική εὐλογία (ἄν καί μέ τό γάμο συντρέχουν περισσότεροι λόγοι, δέν εἶναι μια ἁπλῆ δραστηριότητα).

Ἔτσι λοιπόν, ἡ ἐγκράτεια πρίν ἀπό τόν γάμο παίρνει τό νόημα μιᾶς θεληματικῆς ἄσκησης προκειμένου νά παραμείνη κάποιος ἐνταγμένος στήν Ἐκκλησία. Μέ τό βάπτισμα καί τό χρίσμα ὁ πιστός ἀποκτᾶ τήν γενική ἱερωσύνη, τήν ἱερωσύνη τῶν λαϊκῶν. Μετέχοντας καί αὐτός στό ἱερατικό ἀξίωμα τοῦ Χριστοῦ (πού προσέφερε τόν Ἑαυτό Του θυσία ὡς Μέγας Ἀρχιερεύς) προσφέρει καί αὐτός θυσία τήν ἄσκησή του καί κάθε εἴδους ἄσκηση (ἀφοῦ αὐτή λαμβάνει χώρα στήν ψυχή καί στό σῶμα του), στό δέ συγκεκριμένο θέμα τήν ἐγκράτεια. Ἄν ἀρνηθῆ αὐτή τήν ἄσκηση αὐτονομεῖται ἀπό τό ἐκκλησιαστιό σῶμα, διότι προηγουμένως αὐτονόμησε τήν ἐρωτική -σεξουαλική λειτουργία ἀπό τήν ἐν Χριστῷ ζωή. Μέ ἄλλα λόγια, τό νά μήν κοινωνήση δέν ἀποτελεῖ τιμωρία, ἀλλά φανέρωση αὐτοῦ πού ἤδη ἔχει συμβῆ μέσα του.

Βέβαια στήν πράξη πολλές φορές γίνεται ἡ λεγόμενη οἰκονομία, δηλαδή μία ἐπιεικής ἀντιμετώπιση αὐτοῦ τοῦ τόσο γενικευμένου προβλήματος, ἀνάλογα μέ τήν ἀγωνιστικότητα πού δείχνει ὁ πιστός. Εἶναι φανερό ὅτι ἄλλη σημασία ἔχει νά γνωρίζη κάποιος τόν στόχο καί νά ἀγωνίζεται ἀλλά μερικές φορές νά ἀποτυγχάνη στήν ἐπίτευξή του, καί ἄλλη τό νά ἀγνοῆ τόν στόχο ἤ νά τόν περιφρονεῖ κιόλας. Ἡ σημερινή δυσκολία εἶναι ἀποτέλεσμα καί τῆς διχασμένης ταυτότητας τοῦ νεοέλληνα, ὁ ὁποῖος παραπαίει ἀνάμεσα σέ μιά θρησκευτικότητα παραδοσιακή καί χωρίς ἐπίγνωση καί σέ ἕνα ἡδονοθηρικό τρόπο ζωῆς, ἀγνοώντας ἔτσι τί πραγματικά εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Πάντως ἕνα τέτοιο ἐπιτίμιο ἀποχῆς ἀπό τήν Θεία Κοινωνία μέ κανένα τρόπο δέν θά πρέπει νά γίνεται ἀφορμή νά διακόπτει ὁ πιστός τή σχέση του μέ τήν Ἐκκλησία ἤ νά χαλαρώνη τήν προσευχή του καί τήν πνευματική ζωή, ὅπως δυστυχῶς συχνά συμβαίνει.


-Μήπως ξεχνᾶμε τίς σημερινές συνθῆκες ζωῆς πού τόσο ἀπέχουν ἀπό τήν παραδοσιακή κοινωνία; Καθώς ἔχει ἐμπορευματοποιηθῆ ἡ σεξουαλικότητα καί ἀπό τήν ἄλλη καθυστερεῖ ἡ ἡλικία γάμου, ὅλο καί πιό δύσκολη γίνεται ἡ προγαμιαία ἐγκράτεια.

Ἔχετε δίκιο. Θά λέγαμε ὅτι σήμερα ἡ ἐγκράτεια ἰσοδυναμεῖ μέ θαῦμα. Ἀλλά ὅπως ὅλα τά θαύματα ἀπαιτοῦν δύναμη Θεοῦ καί πίστη τοῦ ἀνθρώπου, ἔτσι καί αὐτή εἶναι ἐφικτή ὅταν ὁ ἄνθρωπος τό θελήση πολύ καί ζητήσει τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ἄλλωστε ἄς μή λησμονοῦμε ὅτι, ἀφοῦ ἐκκλησιολογικά μόνο δικαιώνεται αὐτή ἡ ἐγκράτεια μόνο μέσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μπορεῖ νά πραγματοποιηθῆ. Μόνο ἕνας συνηδειτά πιστός, πού μελετᾶ, προσεύχεται, ἐξομολογεῖται, κοινωνεῖ, εἶναι σέ θέση νά διατηρήση μέσα του μία ἀτμόσφαιρα ἐμπιστοσύνης στόν Θεό καί πνευματικῆς ἀγωνιστικότητας. Τό μαρτυροῦν οἱ χιλιάδες νεαρῶν πιστῶν πού τό ἐπιτυγχάνουν καί σήμερα. Στήν ἐποχή μας ὑπάρχει πληθώρα βιβλίων σχετικῶν μέ τό νόημα τοῦ γάμου, ἔτσι ὥστε ὅποιος θέλει μπορεῖ νά ἐμβαθύνη. Ἄλλωστε τό σεξουαλικό ζήτημα δέν ἐξαντλεῖται στήν προγαμιαία ἐγκράτεια. Χρειάζεται μακροχρόνιος ἀγώνας ὥστε νά θέση κανείς τή λειτουργία αὐτή στήν ὑπηρεσία τῆς ἀγάπης, τῆς ἑνότητας, τῆς κατανόησης, τῆς τρυφερότητας, τῆς βαθειᾶς κοινωνίας.

Μπήκαμε σ' ἕναν καινούργιο αἰῶνα πού φιλοδοξεῖ νά καθιερώσει ἐναλλακτικές μορφές οἰκογένειας, ἁπλῶς καί μόνο γιά νά ἱκανοποιήση κάθε φτηνή ἐπιθυμία καί γιά νά διαδώση τό ἰδανικό ἑνός "γάμου"- ἁπλοῦ συμβολαίου. Σ' ἕνα κόσμο πού κλυδωνίζεται ἀπό τήν καχυποψία καί τήν ἐχθρότητα, πού ἀποδιοργανώνεται ἀπό τόν ἡδονισμό καί τήν ἐκμετάλλευση, χρειαζόμαστε τόν ἐκκλησιαστικό γάμο περισσότερο ἀπό ποτέ στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος. Ὄχι ὡς ἁπλή τελετή, ἀλλά ὡς κεντρικό ἄξονα τῆς ζωῆς ἀπό τόν ὁποῖο παίρνουν νόημα ὅλες οἱ ὑπόλοιπες πτυχές της. Ὁ κόσμος δέν θά σωθῆ οὔτε ἀπό τόν ἀφελῆ ρομαντισμό τῆς δῆθεν ἀγάπης, οὔτε ἀπό τήν ἀπρόσωπη ἀπόλαυση πού ἦλθε νά τόν ἀντικαταστήση, τά ὁποῖα ἤδη κάποιοι ἐμπορεύονται. Ἐλπίδα του παραμένει ἕνας γάμος πού τρέφεται ἀπό τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, πού διατηρεῖ ὡς ὅραμα τήν ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη, πού ἀγωνίζεται (σκληρά μερικές φορές) νά μεταποιῆ καθημερινά τό φυσικό σέ θεανθρώπινο. Ἕνας γάμος πού ὑλοποιεῖ τήν αἰώνια βούληση τοῦ Θεοῦ γιά τόν τρόπο τῆς σχέσης: τή βαθειά κοινωνία τῶν προσώπων.


Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Θερμός







Γάμος
Απαντήσεις σε ερωτήματα δογματικά
Ανδρέα Θεοδώρου
εκδ. Αποστολικής Διακονίας, 
1997, σελ. 178-181.




Ποιος είναι ο σκοπός τον ίερον μυστηρίου τον γάμου;


Να αγιάσει το φυσικό δεσμό ανδρός και γυναικός. Ο γάμος είναι πράξη φυσική, ριζωμένη στη δημιουργία. Ο Θεός έπλασε τα φύλα για να συνέρχονται, να κάνουν παιδιά και να πολλαπλασιάζεται το γένος. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος διαιωνίσεως του είδους, και ας λένε μερικοί ότι , αν δεν αμάρτανε ο άνθρωπος, θα πολλαπλασιαζόταν με έναν άλλο πνευματικότερο τρόπο!


Με την πτώση όμως στην αμαρτία η λειτουργία των φύλων και η γαμική ένωση γενικά ακολούθησε την κοινή αχρείωση της φύσεως. Με την ενανθρώπηση του ο Χριστός ανύψωσε την πεσμένη φύση και άγιασε το φθαρέντα του γάμου δεσμό. Αυτό γίνεται στην Εκκλησία στο ιερό μυστήριο του γάμου. Σ' αυτό οι ελευθέρως αποφασίζοντες να συζευχθούν λαμβάνουν τη χάρη του αγίου Πνεύματος, η οποία αγιάζει το φυσικό τους δεσμό και τους χορηγεί δύναμη ν' ανταπεξέλθουν στους υψηλούς στόχους του γάμου, που είναι το φάρμακο της επιθυμίας, ο συμπνευματισμός, η αλληλοβοήθεια και η παιδοποιία.




Ο φυσικός έρωτας στο γάμο είναι αμαρτία;


Όχι, βέβαια, μια κι ο Χριστός τον αγίασε και τον ευλόγησε με τη χάρη του. Ο Παύλος λέγει, ότι η κοίτη (η ερωτική συνεύρεση) σ' ένα χριστιανικό ζευγάρι είναι αμίαντη. Αρκεί βέβαια η σχέση να είναι η φυσιολογική έκφραση της αγάπης των συζύγων, χωρίς υπερβολές και σεξουαλικές διαστροφές, πράγματα που φυσικά απαγορεύονται.




Ο έλεγχος των γεννήσεων απαγορεύεται;


Καλό θα ήταν να μην υπήρχε. Είναι το ιδεώδες, το σύμφωνο με τη φυσική τάξη και το θέλημα του Θεού, μια και η φυσική τάξη προέρχεται απ' αυτόν. Το ιδεώδες όμως δεν είναι κι εδώ εφικτό. Στη σύγχρονη εποχή με τον πυκνό και ταχύτατο ρυθμό της και τις πολυπληθείς απαιτήσεις και ανάγκες της, μια υπερπολυπληθής οικογένεια, που αν υπάρχει και είναι αληθινά ζώσα, είναι χάρμα Θεού και καύχημα ανθρώπων, δημιουργεί πολλά και πιεστικά προβλήματα στους γονείς και τα παιδιά, που καμιά φορά είναι δυσανάλογα με την αντοχή ανθρώπων αδυνάτων. Στις περιπτώσεις αυτές μια κατ' οικονομίαν θεώρηση των πραγμάτων από την Εκκλησία με πνεύμα αγάπης και κατανοήσεως, θ' αποσοβούσε θλιβερές καταστάσεις στη ζωή του χριστεπώνυμου πληρώματος της Εκκλησίας.


Η πλήρης αποφυγή της τεκνογονίας είναι επίμεμπτη και κακή.




Αφού ο γάμος είναι αδιάλυτος δεσμός, γιατί η Εκκλησία επιτρέπει το διαζύγιο;


Ο γάμος είναι μυστηριακός δεσμός. Ο Παύλος τον παραβάλλει με τον άδιάλυτο δεσμό Χριστού και Εκκλησίας (Εφεσ. 5,32). Όπως ο Χριστός είναι δεμένος με την Εκκλησία του σε μια μυστηριακή ενότητα αδιάσπαστη και αδιάλυτη, έτσι και οι σύζυγοι ενώνονται σε μια ένωση δια βίου, αδιάσπαστη και αδιάλυτη. Αυτό που ενώνει δια του γάμου ο Θεός, ο άνθρωπος δεν πρέπει να το χωρίζει (Ματθ. 19,6). Ο θάνατος μόνο είναι ο φυσικός λύτης της συζυγικής ένότητος.


Αλλά και εδώ ανακύπτει το θέμα του ιδεώδους και του εφικτού. Ο αδιάλυτος γάμος είναι το τέλειο και το ιδεώδες. Επειδή όμως το ιδεώδες αυτό αναφέρεται σε ανθρώπους αδύναμους και αμαρτωλούς, δεν είναι πάντοτε εφικτός στην εμπερίστατη και πεζή μας πραγματικότητα. Ο Κύριος ανεγνώρισε ένα λόγο διαλύσεως του γάμου, την πορνεία (Ματθ. 5,32). Το αμάρτημα αυτό, προσβάλλοντας την πίστη την αγάπη και τον αλληλοσεβασμό των συζύγων, σπάει ουσιαστικά και καταργεί την ιδέα του γάμου και νεκρώνει την οικογένεια. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ούτε και την συζυγική απιστία αποδέχεται ως λόγο λύσεως του γάμου. Δε δίνει διαζύγιο. Επιτρέπει μόνο το χωρισμό των συζύγων από κοίτης και τραπέζης (να μη κοιμούνται και να μην τρώγουν μαζί).


Το κανονικό δίκαιο της Εκκλησίας αποδέχεται και άλλους λόγους διαζυγίου, τους οποίους επιβάλλει η πολύπλοκη ζωή και η κακότητα των ανθρώπων. Η τελευταία αυτή ήταν και ο βασικός λόγος, που ο Θεός στην Π. Διαθήκη επέτρεψε την διάλυση του γάμου (Ματθ. 19,8), κυρίως για να προστατεύσει τη γυναίκα από τη σκληροκαρδία του συζύγου.


Αλήθεια, μια οικογένεια που έπαυσε ουσιαστικά να ζει, γιατί να διαιωνίζεται έπ' άπειρον; Χωρίς φυσικά να θέλουμε να πούμε, ότι το διαζύγιο πρέπει να είναι μια εύκολη και πρόχειρη υπόθεση.




Τι είναι οι μικτοί γάμοι;


Είναι κατ' οϊκονομίαν γάμοι μεταξύ ορθοδόξων και ετεροδόξων. Κατ' ακρίβεια δογματική οι γάμοι αυτοί δεν πρέπει να γίνονται. Εφόσον ο ετερόδοξος δεν είναι μέλος της Όρθόδοξης Εκκλησίας, πως μπορεί να δεχθεί ορθόδοξο μυστήριο; Ή πρέπει να γίνει και αυτός ορθόδοξος, ή αυτό που γίνεται δεν έχει ουσιαστικά κανένα κύρος και καμιά αξία. Η Εκκλησία όμως οικονομεί τα πράγματα επιτρέπουσα το ανεπίτρεπτο, για να προλάβει μεγαλύτερα κακά, έναν πολιτικό γάμο ή μια παράνομη συμβίωση ή και άποσκίρτηση του ορθόδοξου μέλους και προσχώρηση του σε έτερόδοξες εκκλησιαστικές κοινότητες.


Η Ορθόδοξη Εκκλησία προκειμένου να ευλογήσει έναν τέτοιο γάμο, θέτει σαν προϋπόθεση την τέλεση του σε ορθόδοξο ναό και κατά το ορθόδοξο τυπικό, με γραπτή υπόσχεση του άλλου μέρους ότι τα τέκνα, που ενδεχομένως προκύψουν από το γάμο, θα βαπτισθούν και θα ανατραφούν ορθόδοξα. Φυσικά το ίδιο απαιτεί και το έτερο μέρος, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, αν στο γάμο αυτό μετέχει δικό της μέλος. Για τους Προτεστάντες το ζήτημα είναι αδιάφορο. Αυτοί είναι πρακτικοί άνθρωποι.




Τι αντιπροσωπεύει ο πολιτικός γάμος;


Από δογματική άποψη τίποτα. Είναι σκέτο κατασκεύασμα ανθρώπων, χωρίς καμιά εσωτερική θρησκευτική πνοή. Είναι συμβόλαιο κοινωνικό, που νομοθετεί η πολιτεία δια να προστατεύσει και να κατοχυρώσει νομικά την οικογένεια, τη συμβίωση ανδρός και γυναικός. Ο γάμος αυτός όπως εύκολα συνάπτεται, το ίδιο εύκολα και διαλύεται με την κοινή συναίνεση των συζύγων, με όλες φυσικά τις συνέπειες που καθορίζει ο νόμος.


Ο ορθόδοξος πιστός ποτέ δε θα στέρξει έναν τέτοιο γάμο. Το θεωρεί εύσχημη πορνεία. Γι αυτόν είναι σημείο εκπτώσεως από τη μυστηριακή χάρη, τη χριστιανική πίστη και γενικότερα την Εκκλησία. Δεν παραβλέπουμε φυσικά τις πολλές και αδήριτες καμιά φορά περιστάσεις στις όποιες μπορεί να βρεθεί ένας ορθόδοξος χριστιανός, ζώντας σε χώρες που η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει αισθητή την παρουσία της, και το γενικότερο κλίμα δεν είναι καθόλου θρησκευτικό. Αν κάνει γάμο πολιτικό, θα τον κάνει από σκοπιμότητα και θα βρίσκεται στο έλεος του Θεού. Εκτός κι αν κάνει παράλληλα και θρησκευτικό.





______________________________________ Αρχειοθήκη αναρτησεων ιστολογίου